Yazmak istediklerim var ama yazamamışım... Bu aralar gene biraz koşturmacalardayım...Evdeysem genelde bilgisayarımın başında işle ilgili uğraşıyorum ya da minik oğlumun peşindeyim.. Yürümeye başladı çünkü... O kadar komik ki... Dengesini sağlamak için ellerini yana açıyor ve bir sağa bir sola yalpalayarak birkaç adım atıyor... Sonra pat diye popo üzeri oturuyor... İlk adımlarını atalı çok olmuştu ama sadece adımla kalmıştı.. Gerisi gelmemişti. Neyse çok üzerine düşmedim çünkü Defne de 14 aylıkken yürümeye başlamıştı ve o zamana kadar inanılmaz uysal ve uyumlu bir çocuk olan kızım birdenbire minik bir canavara dönüşmüştü.. O yüzden acelemiz yok nasılsa yürüyecek diye düşündüşümden açıkçası Kuzey'e gereken moral desteğini vermedim... O da keyfine düşkün çok niyetlenmedi...
Ama artık yürüyor.. yaklaşık bir haftadır salondan mutfağa kadar veya mutfaktan sokak kapısına kadar gidebiliyor... Hala çok komik yürüyor ama dengesini daha iyi sağlıyor, daha hevesli ve artık annesinin de desteğini almış durumda.. Yani desteklemiyorum derken de kösteklediğimi düşünmeyin, artık yürümeye niyetlendiğine ve de 14 ayı geçtiğine göre, annenin de destek verme zamanı gelmiştir...Abladan altta kalmak yok...
El çırpmalar, kucaklamalar aman aman sormayın... ben el çırpıp 'afferrrrriiiimmm' naraları attıkça o da sanki büyük bir iş yapıyormuşçasına (elbetteki çok büyük bir iş ama o suratı görmeniz gerek...) komik bir suratla göğsünü gere gere yürüyor... Sonra fazla heyecandan tabii popo üstü oturuveriyor... Ama olsun, vazgeçmek yok artık... Kim tutar minik Kuzey'i ??
Öpüyorum onu çoook çok. Esasında hepinizi çok özledim.
YanıtlaSilben bu yazıyı kacırmışımmmm:)))
YanıtlaSilcanım benim gözümde canlandı o halleri. Sıkı sıkı sarılıp öp benim için...
Burcu Dayi