İyi ki doğdun bebeğim...

İki yıl... İki koca yıl nasıl geçti inanın ben de bilmiyorum...
İki sene önce bugün eşimle birlikte arabamıza atlayıp, Moskovadaki doğum yapacağım hastanenin yolunu tutmuştuk sabahın bir vaktinde... Erken gidip, hastane otoparkında doğum yapacağım binanın önünde arabanın içinde beklemeye başlamıştık... vakit geldiğinde elele tutuşup içeri girdik binadan...

Olayın geri kalan kısmının daha da romantik ilerleyeceğini sanmayın... Öncelikle kapıda duran enine boyuna iri teyze 'ameliyathane burası değil...' demez mi... Biz meğer bir gün önceki keşfimizde zaten yanlıs yeri keşfetmişiz.... Hadi donersin arabaya panik halde, hastanenin alanı çok büyük, taaa öbür taraftaki binaymış meğer... Neyse binaya gidilir, Turkiyedeki gibi önce odaya yerleş rahatla falan yok... Bir odaya alındım, ultrasonla kontrol edildim tüm eşyalarımı bir büyük çöp poşetine koydular ve beni bir sabahlık ile bekletmeye başladılar. Bu arada eşimin de kıyafetlerini almışlar aynı şekilde O da beni bekliyordu koridorda... Sonra gene gayet rahat elele bize gösterilen koridordan geçerek ameliyathanemin kapısının önündeki banka oturup saatin gelmesini bekledik...

vakit geldi... Eşim de doğuma girecek, doktorumla bu şekilde konuşmuşum,  anestezimi yapacak olan doktor İngilizce bilen bir doktor olacaktı, bu şekilde de anlaşmıştık. Bana yaklaşan doktor Rusca benimle sohbete başlayıp, bana benim anestezi doktorum olduğunu söyledi... Ingilizce biliyorsunuz değil mi diye sorunca, gayet sakin 'No English...' demez mi... tamam Ruscam var ama elbette ki İngilizce ile çok daha konforluyum... Derin derin nefes alıp bu da geçecek diyerekten beni eşimden ayırıp ameliyathaneye soktular. O da dışarda kendi sırasını bekliyordu. İlk doğumdan alışığız önce ben sonra eşim alınıyor.. Buraya kadar normal herşey...

İlk doğum olduğum için hemşireler, hastabakıcılar da benimle beraber yavaş yavaş teşrif ediyorlar ameliyathaneye... Makaslar, aletler benim yanında açılıyor, boy sırasına göre diziliyorlar... pek fena yani durum, bayılmak için ideal... Hala doktorum yok... O sırada anestezi doktoruma soruyorum, 'kocam ne zaman girecek?' diye... 'Kocanız sadece dışarda kalacak, içeri girmeyecek' demezmi... O anda kaynar sular döküldü başımdan aşağıya... Gideyim kalkayım gideyim burdan dedim... Olmadı...
Sonra herşey hızlıca başladı, doktorum geldi merhabalastık ve basladılar operasyona... O ana dair çok şey hatırlıyorum... En stres olduğum an da, doktorun yardımcılarına 'bebek çok büyük, sen kafasını sen kolunu al...' gibilerinden verdiği talimatlardı... Ve işte o anda dünyanın en güzel sesi duyuldu... Miniğim benim... Huysuzum, tombalağım, minnoşum... Herşeyim... O geldi dünyaya... 4 Ekim 2012, 08.40... 4 kg 54cm... Kuzey Mert Dirican...

Sol kulağının üzerine ters yatmıs olsa gerek ki kulak memesi havadaydı doğduğunda... Uzunca bir süre de öyle kaldı, sürekli indirdik masaj yaptık falan... Ancak düzeldi....

İyi ki doğdun miniğim.. İyi ki ailemize katıldın. Baban, ablan ve ben seni dört gözle bekliyorduk, iyi ki geldin...

Bugün 2 yaşındasın... Henüz pek konuşmuyorsun, Rusça mı, İngilizce mi yoksa Türkçe mi konuşacağını bilmediğinden olsa gerek... Ama anlıyorsun... Herşeyi anlıyorsun... Seni ne kadar çok sevdiğimizi, ne kadar üzerine titrediğimizi anlıyorsun...

İyi ki doğdun bebeğim... Daha nice nice güzel yıllara, sağlıkla, mutlulukla... Hep sevdiğin insanlar olsun yanında... Hep o güzel yüzün gülsün.. Hep sev ve hep sevil... Dünyanın en güzel şeyi bu... Seni sen olduğun için seven, seni hiçbirşeye değişmeyecek dostların olsun... Sağlığın yerinde olsun, onsuz hiçbirşey olmuyor ne yazık ki... Şansın bol olsun.. Sevdiğin bir işin ve çok sevdiğin seni çok seven bir eşin olsun... Evde huzurun olsun... En önemli şeylerden biri bu sanırım... Evdeki mutluluk...

İyi ki doğdun bebeğim... iyi ki doğdun, iyi ki bizim bebeğimiz oldun...

Seni çok ama çok seven annen - baban ve Defnen...